complementaire zorg Archives

I was wearing my ‘dementia’ outfit during the training Touch for Care in dementia care™ in care facility Laurens De Oudelandse Hof. The basic for this outfit is made with the Alzheimer’s Socks 2 years ago. The two different socks symbolize the confusion faced by Alzheimer’s patients daily. The black and white sock is designed by Frans Molenaar, who suffered themselves to Alzheimer’s. The Blue one by Mart Visser. The sale supports research into Alzheimer’s.

Last December I received #pinksocks from Ignar Rip Alzheimerhappiness.com. The socks are worldwide a symbol for the fact that the wearer is setting Patients,or better said, Humans central in Care! If we do that everyone becomes happy, the person who receives the Care and the staff who provide the Care. I am honored to be part of this international #pinksocks tribe, it connects me with an amazing group of people thinking as I do. Supporting and learning from each other and help to achieve this goal. And yes … also a very nice, coloring and powerful addition to my outfit with Alzheimer’s Socks.
A combination that gives me warmer feet and stand out even more to draw attention to my work spreading more loving kindness en the power of human Touch in Dementia Care. With such deviant outfit you always claim attention!
I tried to contribute two different shoes, but my low back didn’t like that so much. Until I remembered that I had two different pairs of slippers of the same mark in black and white. By matching the black and white Alzheimers sock my outfit was complete! I get questions and comments like “You look cheerful as, Why do you wear this?“. Always nice conversations.

A resident with a friend came out of the elevator saying, “Oh my god You are looking awesome great!“ Later when I left them I heard them saying. That’s the Touchlady, you know the one of the touch lesson she gave to family members. Those words touched me deeply.

On a day of class I am walking around all day, and often return to the classroom. This day every time I passed the same resident, he looked intently at my legs. The first time his eyes were wide open in surprise. As I got more over, he looked even more attentively. At the end of the day I stopped to have a chat with him. He looked pretty quickly away from me staring again at my legs. I asked him what he was looking for. As he stared, he said, there is something with your legs, but I’m not sure what. I asked if he wanted to look a little longer. Yes, he wanted to, they are so nice he said. I asked him what he liked so much. He did not know and said “just beautiful … but there is more….‘. Silent and deep in thought, he continued to watch. I said nothing and took all the time he needed.
It remained silent while he kept staring down. After a while he looked up with a smile and suddenly said: “If your black slipper had a white sole then it’s perfect!“ I stared down with him and had to think about what he meant. Then I saw it and gave him a compliment about his mindfulness. Told him he was absolutely right and that I would try to find a black slipper with a white sole. I said goodbye to him and thanked him again for his remarkable gaze. He smiled as I walked away.

Touched by the power of observation of this man with his ruined brain I walked back to the classroom. Wondering how people still think that you can’t have equivalent contact if memory does not work so well, and the speech is affected. Just a moment of silence, giving space and time he/she needs. Allowing them to react to what they see and what you say. You just adjust to the pace and the perception of the other. Not forcing them to follow yours…

People with dementia are still human beings, unfortunately, with a serious brain illness but they are not their illness. Or a “demented or senile‘ as they are often called. So important that we meet them on an equal level from human to human. If you do I’m very sure you have nice meetings and hearing things you never ever were expecting to hear. Give it a try …. you will not be disappointed!

PS: if someone has a black slipper of the brand Walky with white soles in size 38 or 39 then let me know 🙂 I can go back to this man looking forward to seeing a happy smile on his face

Vandaag draag ik mijn ‘dementie’ outfit tijdens de lesdag Touch for Care bij dementie™ in zorginstelling Larens de Oudelandse Hof. De basis voor deze outfit is 2 jaar geleden gelegd met de Alzheimer Socks. De twee verschillende sokken symboliseren de verwarring waarmee alzheimerpatiënten dagelijks te kampen hebben. De zwart witte sok is vormgegeven door Frans Molenaar, die zelf aan alzheimer leed. De blauwe door Mart Visser. Met de verkoop, steunt men onderzoek naar alzheimer.

In december ontving ik van Ignar Rip van Alzheimermuziekgeluk #pinksocks. Deze sokken zijn wereldwijd het symbool voor het feit dat de drager ervan de MENS in de zorg centraal zet! Als we dat doen krijgen we zorg waar iedereen blij van wordt, zowel de mens die de zorg ontvangt als de medewerkers die de zorg verlenen. Ik ben vereerd dat ik deel uit mag maken van deze internationale #pinksocks tribe, waardoor ik verbonden ben met iedereen die de patiënt/cliënt centraal zet. Waarin we elkaar steunen en helpen om dit doel te bereiken. En ja… een mooie toevoeging aan mijn outfit met de Alzheimer Socks.

Een combinatie die me nog warmere voeten geeft en die nog meer opvalt om aandacht te vragen voor hetgeen ik doe met Touch for Care bij dementie™. Want ja met een dergelijk ‘afwijkende’ outfit heb je altijd aanspraak!

Ik probeerde er ook nog 2 verschillende schoenen bij te dragen, maar dat vond mijn rug niet zo fijn. Totdat ik bedacht dat ik wel 2 verschillende paren slippers had van hetzelfde merk in zwart en wit. Passend bij de zwart witte alzheimer sok van Frans. Mijn outfit helemaal compleet! Althans dat dacht ik… De hele dag door had ik aanspraak die varieerde van: ‘Wat ziet u er vrolijk uit zo, tot waarom draagt u dit?’. Altijd leuke gesprekken. Een bewoner die met een familielid de lift uit komt en zegt: ‘O wat ziet u er geweldig uit!’ Om vervolgens toen ik door liep opgewonden tegen de ander te zeggen. Dat is die mevrouw van het aaien, je weet wel die van het aanraken en de les die ze aan ons gaf. Haar woorden raakten me.

Op een lesdag loop ik de hele dag door de zorginstelling heen, en vaak weer terug naar het leslokaal. Telkens als ik voorbij een bewoner van de zorginstelling kwam keek hij aandachtig naar mijn benen. De eerste keer gingen zijn ogen wagenwijd open van verbazing. Naarmate ik vaker voorbij kwam keek hij steeds aandachtiger. Later op de dag stopte ik om een praatje te maken, hij keek vrij snel weer van me weg om vervolgens weer naar mijn benen te staren. Ik vroeg hem wat er was waar hij zo naar keek. Terwijl hij bleef staren zei hij, er is iets met uw benen, maar ik weet niet goed wat. Ik vroeg of hij nog wat langer wilde kijken. Ja dat wilde hij wel, ze zijn zo mooi vind ik, maar….. er is nog iets. Ik vroeg hem wat hij zo mooi vond. Hij wist het niet en zei ‘gewoon mooi…’. Zwijgend en diep in gedachten bleef hij kijken. Ik zei niets en nam de tijd.
Het bleef nog even stil terwijl hij maar naar beneden bleef staren. Na een tijdje keek hij op met een glimlach en zei opeens: ‘Als uw zwarte slipper een witte zool had dan is het perfect!’ Ik staarde met hem naar beneden en moest even nadenken over wat hij bedoelde. Toen zag ik het ook en gaf hem een compliment over zijn opmerkzaamheid. Vertelde hem dat hij helemaal gelijk had en dat ik op zoek zou gaan naar een zwarte slipper met een witte zool. Ik nam afscheid van hem en bedankte hem nogmaals voor zijn opmerkelijke blik. Hij glimlachte toen ik wegliep.

Geraakt door het opmerkingsvermogen van deze man met zijn verwoeste brein loop ik weer naar het leslokaal. Me afvragend hoe mensen toch kunnen denken dat je geen gelijkwaardig contact meer kunt hebben als het geheugen niet meer zo goed werkt en het spraakvermogen wordt aangetast. Gewoon even een moment stil staan, de ander de ruimte en vooral ook tijd geven die hij/zij nodig heeft. Waardoor die kan reageren op wat hij ziet en wat je zegt. Gewoon je aanpassen aan het tempo en de belevingswereld van de ander. Niet jou tempo opdringen maar het zijne volgen….

De mens met dementie is nog steeds een mens, helaas met een ernstige hersenziekte maar hij is niet zijn ziekte. Of een ‘demente of dementerende’ zoals ze vaak genoemd worden. Zo belangrijk dat wij ze op gelijkwaardig niveau van mens tot mens tegemoet treden. Als je dat kunt en doet, dan weet ik zeker dat je mooie ontmoetingen hebt en dingen hoort die je voorheen niet dacht ooit te horen. Probeer het eens….ik weet zeker dat je niet teleurgesteld wordt!

PS: als iemand een zwarte slipper heeft van het merk Walky met witte zool in maat 38 of 39 dan hoor ik het graag:-) Dan ga ik terug naar deze man en ik weet zeker dat ik een blijde glimlach op zijn gezicht ga zien!

‘Amai u hebt zeker een serieus zware dag gehad’ zei de mevrouw van Komop tegen Kanker aan het einde van de dag tegen me toen ze me bedankte. Totaal verbaasd keek ik haar aan, terwijl mijn krakende hersens zich afvroegen wat er dan zo zwaar aan geweest moest zijn vandaag. Ik kon eigenlijk niets zwaars bedenken.

Ter info: ik was in het GZA Sint Augustinus Ziekenhuis in Antwerpen om via de verwendag van Komop tegen Kanker massages te verzorgen op de verpleegafdelingen in het ziekenhuis met de masseurs van het netwerk Massage bij kanker België. Daarna naar AZ in Turnhout om met Katrien bij te praten.

Enthousiast vertelde ik haar dat ik een heerlijke dag had gehad met bijzonder mooie ontmoetingen met mensen die vandaag een pas echt een zware dag hadden en dat er nog vele voor hun volgden. Dat deze mensen mijn hart hadden verrijkt en me energie hadden gegeven om weken op vooruit te kunnen. Dat deze mensen hun kwetsbare lichaam vandaag aan me hadden toevertrouwd en hun verhaal hadden gedeeld met me. Ik een volslagen ‘vreemde’ die notabene ook nog eens uit Nederland kwam.

Ik vertelde…

Over de vrouw die rustig in haar stoel zat te wachten toen ik binnen kwam. Die fluisterde dat ze zich opgegeven had voor massage maar dat ze gisteren onderuit was gegaan en nu wachtte op een MRI-scan. De massage kon volgens haar niet doorgaan omdat ze haar zetel niet uit kon en bang was te vallen. Ik vertelde haar dat ze voor de massage haar zetel niet uit hoefde. ‘Hoe wilt ge dat dan gaan doen’ zei ze, ‘ik zit klem in mijne zetel tussen het bed en de kast’. Ik vroeg haar wat ze gemasseerd wilde hebben en ze vertelde dat áls het kon ze dan graag de handen gedaan wilde hebben. Ik vertelde haar dat ik vindingrijk genoeg was om dat voor elkaar te krijgen. Een glimlach verscheen op haar gezicht.

Infuuspaal opzij, krukje ervoor, kussen op schoot, voorzichtig een hand erop, stilzwijgend gemasseerd. Ze ontspande en genoot zichtbaar, een zakdoek in de andere hand geklemd. ‘Dat ik mijn eerste massage in het ziekenhuis zou ondergaan had ik nooit kunnen bedenken’ verzucht ze. Ik vraag of ze haar andere hand ook gedaan wil hebben. Onmiddellijk gooit ze de ingeklemde zakdoek op het bed en steekt haar andere hand toe. Schuift nog even de mouw van haar nachthemd een stukje hoger. Na afloop bedank ik haar dat ik dit heb mogen doen en zeg dat ik hoop dat ik de tijd van het wachten op de MRI wat aangenamer heb mogen maken voor haar. ‘ Zeker hebt u dat’ zegt ze met nauwelijks hoorbare stem. ‘En dat u hiervoor helemaal vanuit Nederland naar hier komt. Ik heb er geen woorden voor’. Hoeft ook niet, haar gezicht vertelde me meer dan genoeg.

Over de man (met ap. Anemie) in de isolatiekamer die bij mijn binnenkomst teleurgesteld zei: ‘inderdaad had ik me gisteren opgegeven voor massage, maar….vanochtend zijn ze begonnen met transfusie van bloedplaatjes, ik heb een cathether in mijn hals, dus de massage kan zeker niet doorgaan’. Ik vertelde hem dat de arts geen bezwaar had en dat ik speciaal opgeleid was hiervoor. Ik vroeg hem wat hij echt graag gemasseerd wilde. Na enig nadenken zei hij aarzelend ‘eigenlijk dan mijn rug, maar dat is door de infuuspaal niet mogelijk met die kleding en zo’. Hij wist ook niet goed hoe hij moest gaan liggen, buiklig was uitgesloten met de cathether in zijn hals. Ik vertelde hem dat rugmassage zeker ging lukken, mét catheter in hals én infuuspaal! Hij was erg benieuwd hoe ik dat zou gaan doen. Kleding kon niet over de paal en infuus kon niet los. Ik hielp hem en liet hem zien hoe we de infuuspaal als kledinghanger konden gebruiken terwijl zijn bovenlichaam ontbloot was voor de massage. Zijlig in bed en we konden van start. Uiteraard had ik hem verteld dat hij geen gewone massage zou krijgen, maar dat we die aanpasten aan zijn conditie, bloedwaardes enz.

Hij vertelde me hoe hij een week tevoren doodmoe naar de huisarts was gegaan. Uit zijn werk gerukt, in het ziekenhuis opgenomen, inmiddels in isolatie vanwege infectiegevaar, bloedtransfusies met bloedplaatjes ondergaan zodat zijn eigen bloedcellen weer goed aangemaakt zouden worden. De regie over zijn leven totaal verloren in nauwelijks 1 week, achter de muren van het ziekenhuis, niet uit de kamer mogen….en niet wetend of hij weer zou herstellen. Ook hem dankte ik voor het vertrouwen en zei dat ik hoopte dat ik even een lichtpuntje had mogen zijn vandaag. ‘Dat was het zeker en zo enorm rustgevend! en ge moogt terugkomen als ge wilt…het was zo fijn….en dat dit toch kon….Mijn eerste massage in het ziekenhuis mogen ontvangen, wie had dat gedacht’.

Over de vrouw die vandaag vooral buiten haar kamer wilde genieten van de verwendag van Komop tegen Kanker. Ze was met haar vriendin naar de visagie in de hal gegaan, haar nagels waren gelakt en ze had buiten een pizza gegeten. Binnen vroeg ze om advies inzake haar oedeemarm voor buiten het ziekenhuis als ze weer naar huis mocht. Na het advies vertelde we haar over massage bij kanker en ze vroeg of we ook naar haar afdeling kwamen. Jazeker en wel meteen na de lunch verzekerde we haar. Kom dan graag ook naar mijn kamer vroeg ze. Dat deden we. Op mijn vraag wat ze het liefst gemasseerd wilde hebben wist ze geen antwoord te geven omdat ze zich vooral geconcentreerd had op de dingen die ze buiten haar kamer kon doen. Ik vroeg: ‘welk deel van je lichaam wil je nu het liefst aangeraakt hebben?’. Ze schoot vol……na enig moment zei ze ‘dan mijn rechterarm en schouder. Daarmee moet ik nu alles doen sinds ik oedeem heb in mijn andere arm. Ik zei dat ik prima was en dat ik de andere arm met de sandwichgreep zou doen vanwege de oedeem. Hoe moet ik gaan liggen of zitten vroeg ze. Moet ik rechtop of moet ik…Ik onderbrak haar en vertelde dat ze nu even helemaal niets moest. En als ze al iets moest dat het dan ONTspannen was.

Ik positioneerde haar comfortabel zittend in bed, rustend tegen de kussen, en ze vond alleen dat al heerlijk. Masseerde rustig en zacht haar arm en schouder. Ze kwebbelde er lustig op los en liet haar vriendin in de kamer weten hoe fijn het was. Intussen streek ik over haar hoofd. Halverwege haar zin viel ze stil….de stilte duurde en duurde….Ze opende haar ogen en zei ‘RUST, jij geeft me een geweldige rust.

Zwijgend streek ik licht over haar andere schouder. Ik voelde een lichte verdikking en ze zei, daar zit een uitzaaiing voel jij die ook? Op mijn ja, zei ze iedereen kan het voelen maar ikzelf niet. Ik vroeg haar of ze het zelf ook wilde voelen. Dat wilde ze graag maar hoe ze ook haar best deed ze voelde het niet. ‘Iedereen kan het voelen, maar ikzelf niet’… Ik vroeg haar om de hand op haar schouder te leggen en legde de mijne erover heen. Samen gleden we langzaam over haar schouder en ik gaf aan waar ze de verdikking kon voelen. Dankbaar sloot ze de ogen….’nu heb ik het eindelijk ook zelf kunnen voelen….’

Ze vertelde me dat ze afstand genomen had van voelen en aanraken. ‘Als ge kanker krijgt dan is het niet te zeggen hoeveel mensen er aan u zitten. Altijd maar weer aan u zitten. onderzoeken, prikken, scans, operaties, bestralingen, chemotherapie, oedeemtherapie enzovoort enzovoort. Ik heb er steeds meer afstand van genomen. Ik wilde niet meer aangeraakt worden, terwijl het toch moest. U Hebt me vandaag een geweldig cadeau gegeven. Rust, ik voel me lichter en beter en ik voel nu zelf ook waar de uitzaaiing zit. Ik voel weer……..Kom hier dat ik u een knuffel geef’ Na afloop dank ik haar voor het vertrouwen en dat ik haar mocht masseren. Ze zei, nee ik moet u juist danken. Na mijn uitleg waarom ik dankbaar was begreep ze dat dit ook voor mij bijzonder was. ‘mijn eerste massage in het ziekenhuis, wie had dat kunnen denken’ hoorde ik haar zeggen toen ik de kamer uitliep.

Een zware dag? Jazeker! voor de mensen die ik mocht ontmoeten. Zij hebben ontelbare zware dagen in het gevecht tegen hun ziekte, niet wetend of ze wel of niet genezen. Elke dag weer drempels overgaan met de regie in de handen van een ander. Elke dag op weg met hoop op genezing of in elk geval kwaliteit van leven.

Voor mij nee, een fijne dag met mooie ontmoetingen met bijzondere mensen die hun kwetsbaar lichaam in vol vertrouwen aan me toevertrouwden. Die hun verhaal met emoties durfden te delen met mij, een volslagen vreemde, die vandaag het verschil voor ze probeerde te zijn. Ervaringen die mij op weg naar huis deden beseffen dat dit alles door Estelle en mij in gang is gezet met Instituut Massage bij Kanker in Nederland en sinds vorig jaar door Katrien Meeusen met Massage bij kanker in België. Dan kun je toch niet spreken over een zware dag…Natuurlijk ben ik lichamelijk moe, maar het weegt niet op tegen de enorme verrijking die ik al bijna 25 jaar ervaren mag met massage bij kanker.

Voor informatie over massagetherapeuten bij je in de buurt:

Nederland: www.massagebijkanker.nl
België: www.massagebijkankerbelgië.be

In bijzonder moeilijke tijden van pijn of ziekte, lees ik in de ogen van mijn klanten: ‘Hoe kun je me nu helpen? Er was een ongeneeslijk zieke vrouw, die deze vraag ook luid en duidelijk aan me stelde. ‘Wat maakt voor jou dat deze sessie waardevol is?’

Ik dacht hier een poosje diep over na. Deze vraag was me nog nooit zo concreet gesteld. Hoe kon ik haar, die al zoveel had doorstaan het best van dienst zijn? En vooral: Wat maakte het dat het ook voor mij waardevol zou zijn? Een vraag waar ik nog nooit zo had over nagedacht. Dit is niet iets dat met aanraking, of techniek kan worden aangepakt. Ze had ongelooflijk veel pijn, de tumoren groeide door haar huid en inmiddels was ze in de laatste fase van haar leven.

“Voor zover wat ik je kan bieden” zei ik, “Wat dacht je van een uur dat niet? Ik kan je niet beter maken en je ziekte geen halt toe roepen of genezen. Maar voor mij is het waardevol als ik je even uit de cirkel kan en mag halen van pijn en verdriet. Dat is wat ik je probeer te bieden. Voelen dat je lichaam meer is dan pijn en ongemak, even ademhalen en tot rust komen. Je even een ander mens laten voelen”.

Ze keek me aan en lachte en zei ja, een uur niet zo…dat klinkt echt heel goed.

Ik raak met liefde aan

Als massagetherapeut, kom ik vaak in aanraking met mensen die zeer kwetsbaar zijn. Vaak is de kwetsbaarheid fysiek. De klant op bed of op de massagetafel, vaak deels ontkleed, en ik sta over ze heen om de massage te geven. Soms hun naaktheid is figuratief.

Elke keer weer als ik die kwetsbare blik zie op het gezicht van mijn klanten wordt er iets diep in mij geraakt. Het is de bron van mijn compassie. Het is de plaats waar ik automatisch naartoe ga en waar ik het meest kan betekenen voor de ander. Mijn geest zegt: “Ja, medemens, ik zie je. Ik zal niet weg te kijken. Ik krimp niet ineen. Ik zie je en ik zie je als mens en niet als je ziekte. Ik zal naast je staan in deze tijd. Je zult niet alleen zijn”.

Er is zoveel dat ik niet kan doen in deze wereld en in dit leven. Ik kan mensen niet repareren. Ik kan gemuteerde cellen niet stoppen met het verspreiden. Ik kan hun gebroken harten niet repareren. Maar er is één ding dat ik kan doen. Voor de komende tijd kan ik van ze houden en neem ik ze onder mijn hoede. Ik kan proberen een ruimte te creëren om ons vast te houden, een plaats van vrede en rust met ruimte, geborgenheid en veiligheid. Een ruimte van mededogen.

In mijn gedachten nodig ik mijn klanten naar die plaats van mededogen.
Kom met me mee. Ik zal ze proberen te laten zweven. Ze hun lichaam laten voelen onder mijn handen, de stilte opzoeken met ze te midden van de moeilijke getijden van het leven. Moge de rust van mijn adem, stabiel en diep, hun longen herinneren om dezelfde lucht te drinken, om hun eigen stabiliteit te vinden. Er is geen enkel deel van mij dat ooit zal zeggen: “Nee, er is niets dat ik voor je kan doen”. Ik geloof dat er altijd iets wat een persoon voor een ander kan doen, ook al is het ‘gewoon er zijn in stilte’ en samen te zoeken naar de ruimte.

3 stappen om te zoeken naar ruimte

Het zoeken en geven van ruimte aan klanten is het feit dat we zo neutraal mogelijk aanwezig zijn, zodat wij zelf niet in hun weg staan om deze ruimt te vinden.
Essentieel is dan ook “laat je eigen bagage achter bij de deur”. Maar hoe doen we dat?

1. Zorg eerst voor je eigen zuurstofmasker
We hebben deze instructie vaak van stewardessen gehoord en hetzelfde geldt bij massage: Zorg eerst voor je eigen behoefte. Wees je bewust van wat nodig is om je fysiek en emotioneel in balans te voelen en zorg eerst goed voor jezelf. Je kunt immers niets schenken wat jezelf niet bezit. Voldoende slaap, fysieke activiteit (afgezien van het werk), goede voeding en een goede hydratatie is de basis. Als we niet voldoen aan deze basisbehoeften, is het zeer aannemelijk dit zal ons begeleiden in de massage.

2. Weet waar je moet beginnen en eindigen
Degenen die goed zijn in het creëren van ruimte voor zichzelf beschikken vaak over de nodige zelfreflectie. Als er iets opduikt op hun emotionele radarscherm tijdens een sessie met een klant, zijn ze in staat om onderscheid te maken tussen “Dit is van mij” en “dat is van jou”, het loslaten van misplaatste gevoelens en reacties die verschijnen tijdens de werkzaamheden. Tijd maken voor diepe persoonlijke reflectie, zelfs al is het maar een paar minuten per dag is de sleutel. Veel therapeuten vinden dat yoga, mindfulness of meditatie hun helpt bij het bewaren van hun balans.

3. In rust er zijn
In de begeleiding van ongeneeslijk zieke vrienden en klanten leerde ik ‘er te zijn’ zonder dat ik daadwerkelijk iets kon doen. De kwebbelkous die ik kan zijn, leerde te verstillen. Gewoon aanwezig te zijn, zonder dat er verbaal gecommuniceerd werd. In deze stiltes werd meer gesproken en gehoord dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Een blik naar elkaar, een glimlach en onvoorwaardelijk er zijn voor elkaar.

Ik verander iets in het leven van anderen

Het creëren van ruimte is een deel van het werk van een massagetherapeut dat moeilijk te beschrijven is, en elke therapeut die het doet heeft zijn of haar eigen manier om dat doel te bereiken. Gecombineerd met onze kennis en vaardigheden, laat juist die ruimte ons zorgen voor een massage-ervaring. Het communiceert naar je klanten dat iemand om hen geeft, om hun welzijn en hun bestaan in deze wereld, en dat kan levens veranderend zijn.

De ademhaling is een top indicator van hoe lichaam en geest zich op dit moment voelen. Zijn we gestrest, angstig, gelukkig, zenuwachtig of een te zware inspanning aan het leveren. Let op je ademhaling en je weet het meteen. Als je gespannen bent adem je meestal oppervlakkig via je borst. Ben je rustig dan adem je veel dieper en voel je de ademhaling tot in je buik.

Als je last van stress hebt of behoefte hebt aan meer ontspanning, dan zijn ademhalingsoefeningen een eenvoudige en snelle oplossing. Deze kun je bovendien altijd en overal kan toepassen. In de huiskamer, op je werk, in de file, tijdens momenten van stress etc.
Door onderstaande oefeningen te doen kun je al snel voelen dat je ontspant. Daarnaast helpen ademhalingsoefeningen bij het verlagen van je bloeddruk, het verbeteren van je nachtrust, en krijg je meer energie waardoor je je een stuk vitaler gaat voelen.Als basis bij interventies (complementaire) zorg

Met complementaire zorg wil je vooral ook rust en ontspanning creëren voor de zorgvrager. Om dit optimaal te kunnen doen geeft het een enorme meerwaarde om je eigen rust als uitgangspunt te gebruiken. Je eigen rust (of onrust) geef je namelijk mee in het contact met de ander. Jammer als je al met een achterstand gaat beginnen omdat je eigen onrust mee stroomt in deze verbinding of zelfs belemmert dat er verbinding ontstaat met de ander.

Ontspanning door meditatie/ademhaling geeft ontspanning, vertraging in de processen en zelfreflectie. Hierdoor creëer je afstemming op jezelf en van daar uit een betere afstemming op de ander.

Persoonlijk pas ik onderstaande oefening al jaren toe in mijn leven en het werken in de palliatieve en terminale zorg. De rust die ik hiermee uitstraal en kan overbrengen wordt vrijwel altijd overgenomen door de ander waardoor er een enorme verdieping ontstaat in het effect van de gegeven interventie. Daarnaast heeft deze bewuste ademhaling me door menig moment geloodst waarin ik even niet wist wat ik moest zeggen of doen. Er zijn/werken vanuit rust en stilte is vaak meer dan genoeg!

Ademhalingsoefening voor meer rust

Doel van de oefening: lichaam en geest tot rust te brengen en te inventariseren hoe je er zelf ‘bij’ staat.

De ademhalingsoefening via de buik is een eenvoudige en snelle methode die je altijd en overal kunt doen. Handig als je een acute stresssituatie hebt, maar ook heel fijn voor het slapengaan.

Leg je ene hand op je buik en de andere op je borst en voel waar je ademhaling is. Vervolgens adem je rustig in diep door je neus. Als het goed is voel je je longen opzetten en je beide handen heel licht bewegen. Hou je adem enkele tellen vast en adem rustig uit via je mond. Herhaal dit een aantal keren. Focus je aandacht op je ademhaling en je handen. Je voelt dat je elke ademhaling iets meer ontspant. Door dit regelmatig te doen voel je steeds meer ontspannen en heb je je handen niet meer nodig, waardoor je hem overal en altijd kunt toepassen.

Ook tijdens je interventie en contact is het aan te bevelen om deze oefening toe te passen. Hij helpt je bijvoorbeeld als je even niet weet wat je moet zeggen. Als je spanning voelt door het verhaal van de zorgvrager. Als je even niet weet wat je moet doen. Des te vaker je hem oefent des te sneller kom je in de ontspanning en in het hier en nu.
Tip: Je kunt hem natuurlijk ook samen met de zorgvrager doen.

Ademhalingsoefening voor meer energie

Deze ademhalingsoefening komt vanuit de yoga en is ervoor gemaakt om in balans te komen en rust te vinden. Met deze oefening breng je de linker- en rechterhersenhelft in verbinding. De oefening geeft je meer energie, maar helpt ook als je je moet focussen. Je wordt wakker en alert.

Ga comfortabel zitten. Houd je rechterhand bij je neus. Adem in terwijl je je duim het rechter neusgat dicht drukt. Houd je adem vast en sluit je linker neusgat af met je ringvinger. Adem uit via je rechter neusgat. Vervolgens blijf je je linker neusgat dichthouden en adem je in door je rechter neusgat. Uitademen door links. Dit herhaal je een aantal keren. is ervoor gemaakt om in balans te komen en rust te vinden. Met deze oefening breng je de linker- en rechterhersenhelft in verbinding. De oefening geeft je meer energie, maar helpt ook als je je moet focussen. Je wordt wakker en alert.